از ارتباط دو برج تا ارتباط دو قاره

کوک (Cooke) و ویتسون (Wheatstone) دو مهندس انگلیسی در سال ۱۸۳۷ میلادی/۱۲۱۶ هجری شمسی اولین گیرنده و فرستنده‌ی تلگراف الکتریکی را ساختند. ساختار و کارکرد این تلگراف ساده بود: با کمک یک باتری جریان الکتریکی در یک سیم‌پیچ برقرار می‌شد، این جریان در سیم‌پیچ میدان مغناطیسی ایجاد می‌کرد، یعنی سیم‌پیچ مانند آهن‌ربایی عمل کرده و سوزنی آهنی را که در کنارش نصب شده بود به خود جذب می‌کرد، سوزن بر سر محور سیم‌پیچ می‌خورد و تق صدا می‌داد. بعد با کمک کلید قطع و وصل، جریان در مدار الکتریکی قطع و وصل می‌شد و به این‌ترتیب دائم سیم‌پیچ سوزن را جذب و رها می‌کرد. همین فرایند ساده باعث حرکت سوزن می‌شد و می‌توانست با تق‌تق کردن پیامی را منتقل کند.

پیام‌های تلگرافی

حالتی را که سوزن دو بار و با فاصله‌ی کم به سر محور سیم‌پیچ بخورد را نقطه و حالتی را که با فاصله‌ی زمانی بلندتری برخورد کند خط می‌نامیم. یعنی با قطع و وصل کلید و با فاصله‌ی زمانی بین این کار، دو علامت می‌فرستیم: نقطه و خط. حال کافی است قراری بگذاریم و بر اساس نقطه‌ها و خط‌ها حروف را بازتعریف کنیم. یعنی مثلاً بگوییم هر وقت دو تق پشت هم خورد و بعد یک تق با فاصله یعنی الف و همین‌طور الی آخر. این قرارداد بین حروف و نقطه و خط را به افتخار مورس (Morse)، هنرمند و مخترع آمریکایی کد مورس می‌نامند، او برای انتقال پیام‌های تلگراف این کد‌ها را اختراع کرد. البته اختراع او برای حروف انگلیسی بود که بعدها معادل فارسی هم برایش ساخته شد. در واقع تلگراف مداری الکتریکی بود که بین دو نقطه یا دو شهر بسته می‌شد. به این ترتیب که کلید مدار در شهری بود که می‌خواست پیامی بفرستد و بعد سیمی از آن شهر به شهر دیگر می‌رفت، سیم‌پیچ در شهر گیرنده قرار داشت و بعد دوباره سیمی از آن شهر به شهر مبدأ برمی‌گشت و این مدار الکتریکی پیام را از شهری به شهر دیگر جابه‌جا می‌کرد.