حوضچه‌ی آب در سیب‌زمینی

در پخت مربا هم این اتفاق می‌افتد. وقتی میوه را چند ساعت در شکر می‌گذارید، غلظت شکر در بیرون و داخل سلول‌های میوه فرق دارد. آب از داخل سلول‌های میوه خارج می‌شود تا این غلظت برابر شود و بعد مربا را داخل همین آب میوه و شکر می‌پزید.

در سلول‌های زیستی هم پدیده‌ی اسمز به صورت خود به خود و بدون هیچ‌گونه صرف انرژی از خارج، اتفاق می‌افتد. یک نمونه از آن به این شکل است: در خون، داخل سلول‌ها و محیط بیرونِ سلول‌های ما یون‌هایی مثل سدیم و پتاسیم وجود دارند. این یون‌ها که الکترولیت هم نامیده می‌شوند، با آب یا غذاهایی که می‎خوریم وارد بدن ما می‌شوند. الکترولیت‌ها کارهای مختلف و مهمی در بدن انجام می‌دهند، کارهایی مثل متوازن کردن مایعات بدن، تنظیم فشار خون و کمک به فعالیت ماهیچه‌ها و عصب‎‌های بدن.

معمولاً غلظت یون‌هایی مثل سدیم و پتاسیم در داخل و خارج سلول‌های ما برابر است. اگر آب وارد بدن شود و غلظت یون‌های موجود در آن کم باشد، کلیه‌ها آب اضافی را از بدن خارج می‌کنند تا غلظت یون‌ها در بدن تغییر نکند و میزان آن در بیرون و درون سلول‌ها با هم برابر بماند. سرعت کار کلیه‌ها محدود است و اگر سرعت آب خوردنِ ما بیشتر از سرعت کار کلیه‌ها باشد، آبِ زیادی در بیرون سلول‌های ما جمع می‌شود و غلظت یون‌ها را در بیرون سلول کم می‌کند. در نتیجه آب وارد سلول‌ها می‌شود تا غلظت یون‌ها در درون و بیرون سلول دوباره به هم نزدیک شوند و با ورود آب، سلول‌ها ورم می‌کنند.