تاریخ انتشار: ۲۷ دی ۱۳۹۹

دختران رادیم در حال رنگ کردن صفحه ساعت (منبع: Wikimedia Commons)

در آخرین روزهای سال ۱۸۹۸ میلادی (شب یلدای سال ۱۲۷۷ شمسی!) اتفاقی افتاد که نه فقط دانشمندان و جامعه‌ی علمی، بلکه به فاصله کمی، عد‌ه‌ی زیادی از مردم را هم هیجان‌زده کرد. ماری و پیِر کوری بعد از سال‌ها تلاش موفق شدند از ده تُن سنگ معدنِ اورانیم، به میزان یک میلی‌گرم (یک هزارمِ گرم) عنصر جدیدی استخراج کنند که بعداً رادیم نام گرفت. شاید این میزان خیلی کم به نظر برسد، اما با توجه به روش‌های جداسازی شیمیایی که آن زمان در دسترس بود، شاهکار برجسته‌ای به‌شمار می‌رفت.

چند سال بعد از این کشف، با مخلوط کردن نمک‌های رادیم با ماده‌ای به نام روی سولفید و چند ماده‌ی دیگر، رنگی ساخته شد که ویژگی جالبی داشت. این رنگ به دلیل وجود رادیم و روی سولفید، نور سبزرنگ ملایمی تولید می‌کرد که در روشناییِ روز قابل تشخیص نبود، اما در تاریکی شب می‌درخشید، بدون اینکه نیاز به شارژ شدن با نور خورشید داشته باشد. این موضوع توجه صنایع نظامی را به خود جلب کرد تا با استفاده از این رنگ، ساعت‌هایی مچی برای سربازان بسازند تا بتوانند در عملیات شبانه، بدون آنکه نیازی به نور داشته باشند، از آن استفاده کنند.

Arma95, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons

ساعت‌های مچی و رومیزیِ شبرنگ خیلی زود در میان مردم عادی هم رایج شد و با افزایش تولید این ساعت‌ها، تعداد زیادی از دختران جوان در کارخانه‌های ساعت‌سازی در آمریکا مشغول به کار شدند تا صفحه‌ی این ساعت‌ها را نقاشی کنند.

در آن زمان گزارش‌های علمی درباره عوارض کار کردنِ طولانی با رادیم منتشر می‌شد، اما عموم مردم از این موضوع آگاه نبودند و به کارگران این کارخانه‌ها هم گفته می‌شد که این رنگ‌ها کاملاً بی‌ضرر هستند و حتی این دختران را تشویق می‌کردند که از لب‌ها و زبانشان برای تیز کردن نوک قلمو استفاده کنند تا بتوانند با دقت بیشتری صفحه ساعتها را نقاشی کنند! آنها هم از بی‌ضرر بودن رنگ‌ها مطمئن بودند و بدون هیچ پوشش یا محافظی کار می‌کردند. حتی به‌عنوان لاک ناخن یا روی دندان‌هایشان هم از این رنگ‌ها استفاده می‌کردند تا از درخشش شبانه آن لذت ببرند، غافل از اینکه همان زمان، مدیران کارخانه و دانشمندان هم احتیاط زیادی برای کار با رادیم به خرج می‌دهند و از دستکش و ماسک سربی استفاده می‌کنند.

Unknown author, Public domain, via Wikimedia Commons

نتیجه را می‌توانید حدس بزنید، عده زیادی از این کارگران دچار مشکل و بیماری شدند و حتی چند نفر جانشان را از دست دادند. از آنجا که پای منافع اقتصادی و آبروی شرکت‌های بزرگ در میان بود، قضیه در ابتدا انکار یا مخفی شد، سپس دختران کارگر متهم یا وادار به سکوت شدند. اما در نهایت با تلاش دانشمندان مستقل و فشار رسانه‌ها، این شرکت‌ها مجبور به پرداخت خسارت شدند، اما همچنان این حکم را عادلانه نمی‌دانستند!

رادیم: فلز پرتوزا

رادیم فلزی نرم، نقره‌ای رنگ و پرتوزا (یا رادیواکتیو) است، یعنی طی واکنشی که «واپاشی پرتوزا» نام دارد، ذراتی پرانرژی به نام ذرات آلفا تولید می‌کند و به عنصر دیگری تبدیل می‌شود. رنگی که با رادیم ساخته شده بود هم به دلیل این پرتوزاییِ شدید می‌درخشید. در آن رنگ از ماده‌ای به نام «روی سولفید» استفاده شده بود که با دریافت کردن انرژیِ حاصل از واپاشیِ رادیم، نور سبز رنگ و درخشانی تولید می‌کرد. امروزه در صفحه ساعت‌های شبرنگ از موادی استفاده می‌شود که رادیم ندارند و اصلاً براساس پرتوزایی کار نمی‌کنند. البته ذرات آلفا نمی‌توانند از شیشه یا قاب فلزیِ ساعت عبور کنند، اما به دلیل خطرات مراحل تولید، دیگر از رادیم استفاده نمی‌شود.

رادیم در تمام سنگ معدن‌های اورانیم وجود دارد و می‌توان آن را به‌صورت فراورده‌ی جانبیِ پالایش اورانیم استخراج کرد. امروزه رادیم از میله‌های سوختِ مصرف‌شده در رآکتورهای هسته‌ای استخراج می‌شود. تولید این عنصر کمتر از صد گرم در سال است و به دلیل پرتوزا بودن کاربردهای زیادی ندارد.

رادیم در خدمت درمان سرطان

پرتوزایی شدید رادیم چندان هم بی‌فایده نیست. این عنصر گاهی برای درمان نوعی از سرطان پروستات به‌کار می‌رود که به استخوان‌ها انتشار یافته باشد. از آنجا که رادیم با کلسیم در یک گروه از جدول تناوبی است و عنصرهای هم‌گروه جدول تناوبی رفتار مشابهی دارند، رادیم می‌تواند مانند کلسیم جذب استخوان‌ها شود و ذرات پرانرژیِ آلفا که تولید می‌کند، سلول‌های سرطانی را نابود می‌کنند.

روبان آبی نماد سرطان پروستات است.

عنصرهای این داستان