ایریدیم آمد، دایناسورها رفتند

اجرام آسمانیِ منظومه شمسی مثل ماه، حفره‌ها یا دهانه‌هایی بر سطح‌شان دارند که مربوط به بمباران‌های بسیار قدیمی با اجسام فضایی است. نامعقول نیست تصور کنیم برای زمین هم چنین بمباران‌هایی اتفاق افتاده باشد. آلوارزها فکر کردند اگر شصت و پنج میلیون سال قبل، جسم عظیمی با ابعادِ یک کلان‌شهر به کره‌ی زمین برخورد کرده باشد، احتمالاً لایه‌ای از غبارِ پر از ایریدیم را روی سطح زمین پاشیده است. احتمالاً این ابرِ غبار جلوی نور خورشید را گرفته و زندگیِ گیاهی را از بین برده است. همین اتفاق می‌تواند در آن دوره زمانی نه تنها دایناسورها که بیش از نود درصدِ همه‌ی موجودات زنده‌ی زمین را از بین برده باشد. در ابتدا بسیاری از دانشمندان این فرضیه را تأیید نمی‌کردند، اما آلوارزها با تلاش زیاد روشن کردند که این لایه‌ی ایریدم در تمام کره‌ی زمین وجود دارد و به این ترتیب این احتمال رد شد که این لایه‌ی ایریدیم‌دار مربوط به رسیدن باقیمانده‌های یک ابرنواختر به یک نقطه از زمین باشد. وقتی که زمین‌شناسانِ دیگر (که برای یک شرکت نفتی کار می‌کردند) دهانه‌ای به عرض بیش از ۱۶۰ کیلومتر و عمق بیست کیلومتر در مکزیک پیدا کردند که شصت و پنج میلیون سال عمر داشت، فرضیه انقراض با سیارکِ ایریدیم‌دار عملاً تأیید شد.